من فقط می‌توانم سپاسگزاری‌ام را کسب کنم.
د_۱۹۷_۱
W-197.1
۱در اینجا ما دومین گام را برخواهیم داشت تا ذهنت را از این باور که نیرویی بیرونی بر نیروی خود تو تحمیل شده، آزاد کنیم.۲تو تلاشهایی برای محبت و بخشایش انجام می‌دهی.۳اما تو باز آنها را به حمله تبدیل می‌کنی، تا زمانی که سپاسگزاری را در بیرون نیابی و تشکر خود را هدر ندهی.۴هدایای تو باید با افتخار دریافت شوند، مبادا نادیده گرفته شوند.۵و اینچنین است که تو می‌پنداری هدایای خداوند در بهترین حالت وام هستند؛ و در بدترین حالت فریب‌هایی که می‌خواهند با تقلب بر دفاع‌های تو غلبه کنند، تا او مطمئن شود که در صورت حمله به تو در کشتنت شکست نمی‌خورد.
د_۱۹۷_۲
W-197.2
۱چقدر آسان خداوند می‌تواند با احساس گناه اشتباه گرفته شود، توسط آنان که نمی‌دانند پندارهایشان چه می‌تواند بکند.۲قدرت خود را نادیده بگیر، و آنگاه ضعف باید برایت به رستگاری تبدیل شود.۳خود را اسیر ببین، و میله‌های زندان به خانه تو تبدیل می‌شوند.۴تو از زندان خانگی فرار نخواهی کرد، یا به قدرت خود پی نخواهی برد، تا زمانی که احساس گناه و رستگاری را با هم یگانه می‌پنداری، تا زمانی که پیوند آزادی و رستگاری را ادراک نمی‌کنی، در حالی که قدرت در کنار آنها قرار دارد، قدرتی که باید طلبیده و آشکار شود، یافت شود و کاملا تشخیص داده شود.
د_۱۹۷_۳
W-197.3
۱این دنیا باید از تو سپاسگزاری کند زمانی که آزادی‌اش را از اوهامت به آن ارزانی می‌کنی.۲اما سپاس تو به خود تو نیز تعلق دارد، زیرا آزادی دنیا تنها می‌تواند بازتاب آزادی خود تو باشد.۳سپاسگزاری تو همهٔ چیزی است که موهبتهایت به آن نیاز دارد، اینکه این موهبتها ارزانی ماندگار از یک قلب سپاسگزار باشد، قلبی که برای همیشه از دوزخ رها شده است.۴آیا این وضعیت نیست که تو با بازگرداندن موهبتهایت خرابش می‌کنی، زیرا آن موهبتها موجب افتخارت نمی‌شوند؟۵این تو هستی که به این موهبتها افتخار می‌دهی و بابت آنها به طرز مناسبی سپاسگزاری می‌کنی، زیرا این تو هستی که این موهبتها را دریافت کرده‌ای.
د_۱۹۷_۴
W-197.4
۱هیچ اهمیتی ندارد اگر کس دیگری بپندارد که هدایای تو ناشایسته هستند.۲در ذهن او بخشی وجود دارد که با ذهن تو در سپاسگزاری‌ات می‌پیوندد.۳هیچ اهمیتی ندارد اگر هدایای تو از دست رفته و بی‌تاثیر به نظر می‌رسند.۴آنها در جایی که داده می‌شوند، دریافت می‌گردند.۵در سپاسگزاری تو این موهبتها تماما پذیرفته می‌شوند، و با سپاس توسط قلب خود خداوند تصدیق می‌گردند.۶و آیا تو می‌خواهی آنها را پس بگیری، زمانی که او با سپاس آنها را پذیرفته است؟
د_۱۹۷_۵
W-197.5
۱خداوند هر موهبتی را که تو به او می‌دهی تبرک می‌کند، و هر موهبتی به او داده می‌شود، زیرا هر موهبتی فقط می‌تواند به خود تو داده شود.۲و آنچه به خداوند تعلق دارد، باید از آن او باشد.۳اما تو هرگز تا زمانی که فقط می‌بخشی تا دوباره حمله کنی، تشخیص نخواهی داد که موهبتهای او، قطعی، ابدی، بی‌تغییر، بی‌حد، برای همیشه جاری، گسترش دهندهٔ عشق و افزون کنندهٔ سرور بی‌پایان تو هستند.
د_۱۹۷_۶
W-197.6
۱اگر هدایایی را که می‌دهی پس بگیری، خواهی پنداشت که آنچه به تو داده شده است از تو پس گرفته شده.۲اما بیاموز که اجازه دهی بخشایش آن گناهانی را که تو می‌پنداری بیرون از خودت می‌بینی برطرف سازد، و آنگاه تو هرگز نمی‌توانی بپنداری که هدایای خداوند فقط برای مدتی کوتاه به تو قرض داده شده، مدتی کوتاه پیش از آنکه او دوباره آنها را در مرگ از تو برباید.۳زیرا آنگاه مرگ هیچ معنایی برای تو نخواهد داشت.
د_۱۹۷_۷
W-197.7
۱و با پایان یافتن این باور، ترس برای همیشه پایان می‌یابد.۲از خویشتن خود برای این تشکر کن، زیرا او فقط سپاسگزار خداوند است ، و او برای تو از خودش سپاسگزاری می‌کند.۳اما برای همهٔ آنان که زندگی می‌کنند، مسیحا خواهد آمد، زیرا همهٔ آنان باید در او زندگی و حرکت کنند.۴بودن او در پدرش امن است زیرا ارادهٔ آنان با هم یگانه است.۵سپاسگزاری آنان برای همهٔ آنچه که آفریده‌اند پایانی ندارد، زیرا سپاسگزاری بخشی از عشق می‌ماند.
د_۱۹۷_۸
W-197.8
۱سپاس از تو، فرزند مقدس خداوند.۲زیرا آنگاه که آفریده شدی، همهٔ چیزها در خویشتن تو نهاده بود.۳و تو هنوز همانگونه هستی که خداوند تو را آفرید.۴تو نمی‌توانی نور کمال خود را تاریک گردانی.۵درون قلبت، قلب خداوند نهاده شده.۶او تو را عزیز می‌دارد، زیرا تو خودش هستی.۷همه‌ی سپاسگزاری به تو تعلق دارد، به دلیل آنچه هستی.
د_۱۹۷_۹
W-197.9
۱سپاس را ارزانی کن همانگونه که دریافتش می‌کنی.۲باشد تا از همهٔ ناسپاسی نسبت به هر کسی که خویشتن تو را کامل می‌سازد آزاد گردی.۳و از این خویشتن، هیچ وجودی بیرون نیست.۴از همه‌ی کانالهای بی‌شماری که این خویشتن را گسترش می‌دهند سپاسگزاری کن.۵همهٔ آنچه تو انجام می‌دهی به او تقدیم می‌شود.۶همهٔ آنچه تو می‌اندیشی فقط می‌تواند اندیشه‌های او باشد، که با او اندیشه‌های مقدس خداوند را سهیم هستی.۷اینک آن سپاسگزاری را که از خودت دریغ کرده‌ای، دریافت کن، آن سپاسگزاری که دریغش کردی زمانی که آن وظیفه را خداوند به تو داده است، از یاد بردی.۸اما هرگز مپندار که او زمانی ذره‌ای از سپاسگزاری کردن از تو فروگذار کرده است.
